Iris blogt: Vanzelfsprekend Moederdag

In mijn herinnering was Moederdag een zich herhalende vanzelfsprekendheid. Op school knutselden we iets dat ik de ochtend van Moederdag aan mijn moeder gaf. Natuurlijk met een ontbijt op bed. Ik deed de hele dag mijn best om superlief te zijn en in de middag gingen we dan naar oma, moeder van mijn moeder.

Toen ik zelf moeder werd, herhaalde dit ritueel zich. Onze kinderen knutselden cadeautjes op school, ik kreeg ontbijt op bed en natuurlijk waren de meiden de hele dag op hun best en gingen we ’s middags naar mijn moeder, hun oma.

Nu wonen onze dochters allebei niet om de hoek, waardoor even aanwaaien lastig is. Dus toen zij moeder werden zei ik kordaat dat Moederdag voortaan hun dag was. Geen gesjouw met kleintjes, maar gewoon genieten van je eigen gezin en je door hen in het zonnetje laten zetten.

Ontbijt op bed en geknutselde cadeautjes van je kind. Heel even genieten van het moment. Heel even erbij stilstaan dat het moederschap niet altijd vanzelfsprekend is. We kunnen wel veel willen en wensen, zwanger worden is toch altijd een groot wonder. Daar waar de een zomaar zwanger is en aan het idee moet wennen, gaat de ander een lange, zware weg om de kinderwens te vervullen.

Ben je eenmaal moeder en houd je dat kleine pakketje geluk in je armen, dan besef je: moeder ben je voor altijd. Vreugde en zorgen wisselen elkaar af. Je kind groeit, wordt volwassen, maar blijft altijd jouw kind. Het moederschap is een geschenk, maar niet altijd even makkelijk. We hebben elkaar als moeders soms hard nodig. Het moederschap zou ons moeten verbinden, begrip voor elkaar moeten creëren, maar vaak staan we makkelijk met onze mening, met ons oordeel klaar over die andere moeder.

Zullen we er een vanzelfsprekendheid van maken dat we vanaf nu naar elkaar gaan kijken vanuit begrip, vanuit een warm hart, zonder oordeel?

Fijne Moederdag!