Iris blogt: protest op de stoep

Vanuit mijn werkkamer kijk ik uit over onze straat. Als de zon schijnt, staan de ramen wijd open. Terwijl ik lekker aan het werk ben, hoor ik ineens een kinderstem luid ‘nee!’ roepen. “Nee ik ga niet die kant uit, nee, nee nee. Ik wil de andere kant op!” Een mopperige mannenstem antwoordt: “We gaan toch die kant uit!”

De discussie wordt steeds luider en de man, de vader neem ik aan, zegt dat hij doorloopt. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en kijk uit het raam. Aan de overkant van de straat staat een kind van een jaar of 4 op de stoep. Iets verderop loopt een man met een hond. Het kind blijft protesteren, maar de man loopt vastberaden door, met de hond voor hem uit.

Een herkenbare situatie voor veel ouders en ik wil verder gaan met mijn werk. Dan hoor ik de man roepen: “Kom je nu nog? Als ik je moet komen halen, dan zwaait er wat. Dan krijg je klappen!” Tja, nu moet ik toch blijven kijken hoe dit afloopt.

Het kind staat nog steeds stokstijf en roept dat het niet via die kant, maar via de andere kant naar huis wil lopen. “Zo komen we ook thuis”, voegt het er nog aan toe. De man geeft niet toe en verdwijnt om de bocht. Ik wacht, wat gaat er nu gebeuren?

Dan verschijnt de man weer om de bocht. Hij loop met snelle passen terug naar het kind. Nee, er vallen geen klappen. Maar onder luid gemopper grijpt hij het kind bij de hand en trekt het mee. Het huilen en protesteren wordt erger en erger totdat man, kind en hond de bocht om zijn.

Ineens hoor ik meerdere honden luid blaffen. Dan denk ik dat ik het weet. Ik denk dat ik weet waarom het kind niet via die weg naar huis wilde. Op de route ligt een huis met een grote tuin en daarin wonen twee heel grote honden. Als er iemand langsloopt, rennen ze met een enorme vaart luid blaffend naar het hek. Het is een veilig hoog hek, maar zelfs ik schrik er telkens van. Voor een klein kind is het zeker reuzespannend om daarlangs te lopen.

Het gebeurt regelmatig en het is superirritant dat je kind ineens niet verder wil lopen, of de andere kant op wil. Mopperen en dreigen helpen doorgaans niet. Doorlopen en je kind laten staan, is ook een veel gebruikte tactiek, net als in discussie gaan, onderhandelen, omkopen en afleiden. Helpt het? Soms wel en soms niet.

Onze tip: Vraag je kind waarom het de andere kant op wilt lopen. Vraag jezelf af of het een machtsstrijd is? Stap daar dan uit. Blijf rustig, blijf positief en denk in mogelijkheden. Als het alleen uit dwarsheid van je kind is, weet dan dat simpelweg toegeven ertoe leidt dat je kind dit gedrag gaat herhalen. Maar misschien is er iets ander aan de hand, zoals angst voor een hond langs de route, of dat je kind graag een andere route loopt op de terugweg dan op de heenweg.

Nog een tip: dreigen met iets dat je niet uitvoert, helpt nooit lang. Na een paar keer, weet je kind dat je niet zonder hem of haar naar huis gaat.