Iris blogt: Met uitzicht op…
Ik zit ijverig in de woonkamer te werken als ik iets vanuit mijn ooghoek voorbij zie flitsen. Direct ben ik afgeleid en kijk door het raam naar buiten. Ja hoor daar is hij weer, mijn kleine vriend de eekhoorn. Elke morgen rent hij rond deze tijd over het terras, hupt door de border om dan in de pergola te klimmen waar zijn voer al klaar hangt. Nou ja zijn voer, het voer was eigenlijk bedoeld voor alle vogels in onze tuin, maar hij beschouwt het als zijn voer. Want na smakelijk te hebben gegeten zet hij telkens het potje zodanig neer dat de vogels er niet meer bij kunnen.
Tijdens de lockdown is de huiskamer met uitzicht op onze tuin en al haar bewoners mijn werkplek geworden en dat is daarna deels zo gebleven. Mijn lief nam zijn intrek in de bijkeuken en zo waren we ‘collega’s’ zonder elkaar te storen. Maar nu is alles anders geworden. Mijn ‘collega’ is met pre-pensioen en daarmee is de woonkamer voor mij alleen nog geschikt als werkplek op de momenten dat mijn pensionado aan de wandel is of ergens in/rond ons huis klust. Zijn voormalige werkplek in de bijkeuken vind ik geen optie dus besluit ik om naar boven te verhuizen. Boven heb ik een eigen werkkamer, het is meer een atelier, een plek waar ik al mijn creativiteit kwijt kan. Het staat vol met boeken, schilderijen, tekenmateriaal, naaispullen en ik kan alles zo laten liggen als ik met een project bezig ben.
De volgende dag loop ik met mijn werkspullen de trap op. Ik klap de laptop op open en zucht. Gelukkig heb ik alle verf, kleurpotloden, tekenpapier en nog veel meer, keurig op hun plaats opgeborgen zodat ik niet in de verleiding kom om niet toch even snel een schets te maken, maar het valt niet mee om mijn aandacht erbij te houden. Ook hier zijn groten ramen en mijn blik dwaalt af naar buiten. Tussen de huizen door kijk ik uit op velden en bomen maar hier zie ik geen eekhoorn. Wel zie ik voorbijgangers, doorgaans met een hond. Als ik wat moeite doe (is dit gluren?) zie ik onze overbuurman die ook achter zijn laptop zit te werken. Beneden hoor ik mijn lief wat rommelen in de keuken. Waarna er van onderaan de trap wordt geroepen: “Koffiepauze. Kom je naar beneden of zal ik het boven brengen?” Ik spurt naar beneden en ben net op tijd om te zien hoe ook de eekhoorn zijn sprintje trekt.
Het is even om schakelen voor ons allebei. Mijn lief gaat ‘wat meer’ in het huishouden doen, gaat lekker klussen thuis en bij de kinderen, gaat wandelen en koffieleuten bij andere pensionado’s en maakt plannen voor weekendjes weg met z’n tweetjes. Ik ben een van de jongsten in onze familie en vriendenkring en ga voorlopig nog niet met pensioen. Gelukkig ga ik nog steeds met plezier naar mijn werk. Gewoon zoals altijd met de fiets pendelend tussen werklocatie, thuiswerken en huisbezoeken bij cliënten. En of ik nu beneden of boven werk, het uitzicht is op beide plekken is zeker net zo mooi als het vooruitzicht om mij later te kunnen aansluiten bij die ander pensionado’s.