Iris blogt: Mega Mama
Moeders, ze zijn er in alle ‘soorten en maten’. Oude moeders, jonge moeders, thuisblijfmoeders, parttime werkende moeders. Moeders die een fulltime en meer baan hebben. Pleegmoeders, aanleunmoeders, bonusmoeders. ‘Oeps-zwanger’ moeders en moeders die hemel en aarde hebben moeten bewegen om zwanger te worden. Zoveel verschillende vrouwen, maar allemaal stellen zij zichzelf weleens de vraag: “Doe ik het goed, ben ik een goede moeder?”
Deze vraag hoor ik vaak op mijn werk en in mijn privé omgeving en natuurlijk heb ik die vraag ook wel eens aan mijzelf gesteld. Iemand stelde toen voor om op te schrijven wat volgens mij een goede moeder was. Als snel bleek dat echt niemand aan die lijst kon voldoen, dus ik ook niet. Mega Mama bestaat niet. Je bent gewoon de beste moeder die je kunt zijn en die moeder is ook wel eens ongeduldig, onredelijk, vermoeid of sacherijnig en dat is heel normaal.
Wel blijf ik mijzelf afvragen waarom wij moeders regelmatig twijfelen aan onszelf, aan onze manier van opvoeden? Komt het door die blikken van anderen als jouw kind een driftbui krijgt midden in de winkel? Is het omdat ‘die van jou’ nog niet zindelijk is en bijna naar de basisschool gaat, terwijl ‘echt alle kinderen’ op die leeftijd al lang zindelijk zijn? Is het omdat jouw kind thuis dwars is, maar zich bij de buren en op school voorbeeldig weet te gedragen? Komt het door alles wat je hoort en ziet op sociale media dat ervoor zorgt dat jouw onzekerheid over moeder zijn en opvoeden groter wordt?
Ik weet het niet. Misschien missen we wel het netwerk van de grote gezinnen om ons heen. Niet alleen je eigen grote gezin, zoals dat vroeger gebruikelijk was, maar ook de buurvrouw of je vriendin die altijd thuis waren. Ik heb goede herinneringen aan zo’n buurvrouw. Ik weet nog goed hoe ik voor de zoveelste keer mijn kind huilend in groepje 1 had achtergelaten. Met de tranen in mijn ogen liep ik richting huis. Gelukkig kwam onze buurvrouw net thuis van haar rondje met de hond en nam me mee naar binnen. We dronken een kop thee. En ik stortte mijn hart uit. Zij had troostende woorden en even later zag de wereld er weer heel anders uit.
Natuurlijk zijn er tegenwoordig ook moeders, familieleden, buurvrouwen en vriendinnen met wie je deze dingen kunt delen. Maar soms zijn ze er niet als je ze het hardste nodig hebt, soms voelt het niet voldoende. Weet dan dat je het moeder zijn en opvoeden niet alleen hoeft te doen. Heb je vragen over opvoeden, of ben je onzeker? Surf je dan NIET helemaal suf op internet. De kans bestaat dat je daar nog meer stress van krijgt. Ga gericht op zoek naar de juiste handvatten.
Er zijn (online) cursussen, die je vaak gratis kunt volgen, zoals Ouders Inc. En natuurlijk kan je altijd terecht bij bijvoorbeeld Sjpruut Café (Heerlen) of Kids & Koffie (Landgraaf). Gewoon even afschakelen bij een kopje koffie en als je zin hebt, je verhaal vertellen. Terwijl je kind ondertussen lekker aan het spelen is. Want je hoeft het niet alleen te doen, je hoeft niet met onzekerheid of met die vraag rond te blijven lopen.
Vaders hoor ik de vraag ‘doe ik het wel goed?’ maar zelden stellen. Is dat omdat ze zeker zijn van zichzelf of omdat ze hun (hulp)vraag niet uitspreken? Of is het omdat ze de opvoeding grotendeels aan hun partner overlaten en daar alle vertrouwen in hebben? Dat zou ik wel eens willen weten. Vaders, laat van je horen!