Iris blogt: Ik kan het niet 

Ik kan het dus niet. Ik kan het nu niet, ik kon het vroeger toen onze kinderen klein waren ook niet.

Het schijnt heel simpel te zijn: je pakt gewoon een krant, een boek, of je telefoon en je gaat lezen, bladeren, appen, scrollen… whatever. Je bent er even niet. Je hoort geen maaaaaaam, oooooomi of andere verstorende geluiden en zit doodstil, liefst met een kop thee of koffie.

Ik zie mijzelf nog zitten tegenover de verpleegkundige van het consultatiebureau. Ik denk inmiddels zo’n dikke dertig jaar geleden. Oververmoeid door onrustige nachten en de hele dag druk in de weer met twee peuters van 2 en 3 ½. Geen moment had ik voor mijzelf. Vooral de oudste van het stel kwekte aan een stuk door en vroeg daarmee steeds mijn aandacht. Ik kreeg de tip om een wekkertje te zetten (ja het is dus echt lang geleden, vóór de timers op je smartphone). Eerst vijf minuten, dan tien minuten totdat ik een half uurtje de krant of een boek kon lezen. Een half uurtje even voor mijzelf. Maar ach, zelfs als mijn kinderen lief bezig waren, dwaalden mijn ogen en aandacht telkens naar ze af. Het duurde echt tot ze veel ouder waren tot ik mijzelf de rust gunde om een hoofdstuk te lezen.

Dat was toen. De afgelopen weken bleven onze kleinkinderen logeren, eerst de twee jongsten van 3 en 4 ¼ daarna de oudste van 7. Weer lukte het niet. Daar waar mijn lief gewoon even de krant leest, appjes stuurt en ondertussen de boel in de gaten houdt, ben ik 100% aanwezig. Ik leg aan de kleinkinderen uit: “Jij bent fijn aan het kleuren/bouwen met de lego, oma leest even de krant.” Kind knikt begrijpend, maar bij de eerste letters die ik lees, of zodra ik mijn telefoon open, komt dan de eerste vraag, of dwaalt mijn blik af. Even een berichtje sturen naar hun ouders om te vertellen dat alles goed gaat, wordt een gezamenlijke activiteit, zoals alles. “Je hebt echte volgers”, lacht mijn lief. Ik ken mezelf inmiddels en heb onze vrienden al ingelicht voordat de kleinkinderen kwamen: de kleintjes zijn er dus uh, verwacht van mij geen reactie voor 20.00 uur!

Maar mij hoor je niet klagen, geen moment spijt heb ik van al die uren die ik toen met onze kinderen doorbracht en ook niet van al die momenten die ik nu met de kleinkinderen doorbreng. Samen spelen, knutselen, voorlezen, leuke dingen doen in en om huis.

Ik kan het dus nog steeds niet: lezen of appen terwijl er kinderen zijn. Het zit gewoon niet in mijn aard en daar ben ik heel blij om.