Iris blogt: Het zal nooit wennen

Ik zal er waarschijnlijk nooit aan wennen; ons kind ergens ver weg op deze wereldbol. Telkens als ik de vluchtgegevens ontvang voor de volgende reis, knijpt mijn maag even samen. Zo ver weer deze keer! Dan denk ik onvermijdelijk aan dat minimensje dat zo’n pittige start had. Aan die peuter die geen stap van mijn zijde week. Aan dat schoolkind dat na elke schoolvakantie huilde bij het afscheid nemen voor de schoolpoort.

Ach, zoals ik het aanpakte zou het nooit goedkomen, zei men. Ik was te zacht, te begripvol, te meegevend. Maar ik volgde mijn gevoel en dwong niets af. Was ze bij de bus te misselijk om mee te gaan met schoolreisje, dan nam ik haar gewoon weer mee naar huis. Werd ze midden in de nacht teruggebracht van een logeerpartijtje waar ze zo naar had uitgekeken, dan was dat geen probleem.

En toen, toen ging het ergens helemaal ‘mis’. Was het de schuld van de miniweekjes weg met scouting? Lag het aan de uitstapjes met de leerlingenraad van de middelbare school? Of was de tijd er gewoon rijp voor? Ineens werd elke gelegenheid om andere plekken te ontdekken aangegrepen. Voordat ik het goed en wel in de gaten had, was ze weg. Zeventien lentes jong ging ze naar Amsterdam want in Heerlen had ze het wel gezien.  Alles had ze zelf geregeld: een kamer, een bijbaantje en natuurlijk een studie. Daarna volgde de ene reis na de andere en zeg nou zelf, waarom zou je in Berlijn of Madrid stagelopen als dat ook in Sidney kan?

Tegen alle ouders die straks bij de schoolpoort staan met een huilend kind zeg ik; wees gerust, het komt goed, geef ze de tijd.  Voor je het weet sta jij met een brok in je keel je kind uit te zwaaien dat vrolijk de wijde wereld in stapt en zich nog één keer lachend naar jou omdraait.