Iris blogt: Geen hond zoals Guusje

Haar kop ligt zoals altijd op de rand van de hondenmand. De anders zo alerte blik is nu zacht en droevig. Ik aai haar. “Nooit eerder had ik een hond met zo’n zachte vacht”, mompel ik. We kijken elkaar aan. Na bijna 13 jaar kennen we elkaar van haver tot gort. Ze is, oud, ze is ziek en ze is helemaal klaar met het leven.

“Het is goed zo maatje, je hoeft niet meer”, zeg ik zachtjes en pak de telefoon om die ene rotafspraak met de dierenarts te maken.

Ondertussen vraag ik me af hoe de kleinkinderen het zullen oppakken. Ze komen niet dagelijks aanwaaien omdat ze elders in het land wonen, maar Guusje is wel een deel van hun leven als ze bij oma en opa logeren of wij bij hun zijn. Tim van vier besloot net tijdens zijn laatste logeerpartij dat Guusje zijn grote en beste vriend was en liep super trots ‘alleen’ met haar aan de lijn. Ik besluit het maar aan onze dochters over te laten hoe ze het de kinderen gaan vertellen, ik heb even genoeg aan mijzelf.

Later op de dag facetimen we en natuurlijk is oma verdrietig en vallen er tranen. Maar dat kan en mag, want ook grote mensen moeten wel eens huilen.

Tim heeft een goede oplossing: “Oma, ga maar naar de hondenwinkel en koop gewoon een nieuw hondje.” Waarop zijn zusje enthousiast reageert: “Ja, maar dan een lief, klein, wit hondje met een roze riempje.”

Ik leg uit dat geen enkel ander hondje hetzelfde is als Guusje en dat als je je lievelingsknuffel kwijt bent je wel een nieuwe kunt kopen, maar dat die niet precies hetzelfde is als de oude. Zo is dat ook met honden, je kunt wel snel een nieuwe hond kopen die precies op de oude lijkt, maar het is nooit Guusje. Oma is nu verdrietig, maar verdrietig zijn gaat ook weer over.

Het is wennen aan geen-hond-in-huis. Ook de kleinkinderen vinden het maar vreemd dat Guusje hun niet meer luid blaffend begroet en niet meer uit de auto springt bij logeerpartijtjes. We hoeven de bench niet meer op te zetten. We hoeven Guusje geen pootjes meer te laten geven of brokjes te laten zoeken door het hele huis. We missen ook het samen een blokje omlopen en het griezelen van de kleinkinderen als oma een drol keurig met een plastic zakje opraapt.

Maar het zal wennen. Dan wordt Guusje een mooie herinnering waar we niet meer met tranen, maar met een glimlach aan terugdenken.