Iris blogt: Even een andere route

Het is een zonnige morgen en ik spring op de fiets om naar mijn werk te gaan. Ongeveer halverwege de rit realiseer ik mij dat er momenteel diverse wegwerkzaamheden zijn in Landgraaf. Ook op mijn route. Zelfs de sluiproute is veranderd in een zandbak.

Terwijl ik bedenk hoe ik nu het beste kan rijden, beland ik achter een grote groep pubers die onderweg is naar school. Doorgaans vertrek ik iets later van huis om deze zwalkende en zwierende fietsers te vermijden maar nu zit ik er vlak achter. Dan krijg ik een ingeving. De scholen liggen vlak bij mijn werklocatie. De scholieren weten zeker de kortste weg naar school en ik besluit om ze te volgen.

Mijn e-bike heeft een iets hogere snelheid en daardoor beland ik midden in de groep. De pubers met zware rugzakken op hun rug, één hand aan het stuur en in de andere hand vaak een mobieltje. Ik met braaf twee handen aan het stuur, rugzak in de nieuwe fietstas met logo Opgroeien in Parkstad en natuurlijk een helm op. Ik let goed op en stuur dapper met de groep mee want daar gaan we!

Als een geheel rijden we de stoep op. Dan naar rechts, tussen de paaltjes door om onze route te vervolgen via een smal paadje langs het plantsoen. Hup de stoep weer af richting kruising. Daar splitst de groep zich op en fiets ik in mijn uppie verder.

Mijn gedachten gaan terug in de tijd. De tijd dat ik op de middelbare school zat. Net zoals deze pubers fietste ik elke dag samen met klasgenootjes naar school. Ook wij hadden een rugzak vol met boeken. We fietsten luid pratend en zochten altijd de kortste weg. We waren ook stoer en zo onzeker, maar zochten de grenzen op. Leraren werden uitgedaagd en in de pauze liepen we toch het schoolplein af even de stad in. De hormonen gierden door onze puberlijven en was je verliefd, dan zocht je contact via stiekeme briefjes in zijn of haar tas of jaszak. Dat ging ook wel eens mis maar ach, het leven was wel was eenvoudiger zonder smartphone.

Geen socials waar iedereen blij, slim handig en vooral knap is. Ook geen Gossip Girl account op Tik-Tok of vaag eindeloos heen en weer appen waarbij woorden verkeerd kunnen worden uitgelegd. Niemand die vraagt om een uitdagende foto of filmpje van jou en een dickpick was een vrij simpele tekening, in een wc-deur of stoelleuning gekrast.

Maar goed, ik neem aan eind van de werkdag dezelfde weg terug. Al snel blijkt dat ik op de heenweg wel gelet heb op mijn groepsgenoten maar niet op de route die we namen. Zo raak ik verzeild in een woonwijk waar ik niet eerder fietste. Zo’n woonwijk waar je wel in maar niet zo makkelijk uit lijkt te komen.  Het duurt even maar dankzij Google vind ik de weg weer terug.

In de wereld van sociale media kan jouw kind ook wel eens van de vertrouwde route af raken. Vast lopen, de weg niet terug vinden. Oordeel dan niet te snel, luister naar haar of zijn verhaal en zoek hulp of ondersteuning bijvoorbeeld bij de websites als mediawijsheid.nl of meldknop.nl. Zo vinden jullie samen weer de juiste route.