Iris blogt: Chocopret bij het ontbijt!
We logeren een nachtje bij onze kleinkinderen. Natuurlijk zetten we die avond onze schoenen bij de kachel en wordt er uitvoerig gezongen in de hoop dat Sint er iets in doet.
De volgende morgen worden de twee kleintjes bij ons in het grote bed gedropt. Mama en papa kunnen vandaag lekker uitslapen. In het schemerdonker vertel ik dat ik vannacht echt paardenvoetjes heb gehoord op het dak en dat ik een Piet zag. Samen turen we door het kleine raampje naar buiten in de hoop nog een Piet of Sint te zien. Maar zo jammer toch, ze zijn al weg.
Dan is het tijd om naar beneden te gaan en de schoentjes te inspecteren. En ja hoor, een krasblok en een glutenvrije chocoladeletter liggen mooi ingepakt bij de schoentjes.
Ach op deze leeftijd is het uitpakken, het scheuren van het papier al een feest! Dan kijken ze vragend van de chocoladeletter naar mij en ik realiseer me dat ze nog nooit eerder een chocoladeletter hebben gezien of gegeten. Vooruit dan maar, we maken het doosje en de plastic verpakking open. Stralend kijkt Fleur naar de letter en loopt ermee door de kamer, ze vindt hem prachtig! Tim stopt alles in zijn mond dus ook de letter en dan valt het kwartje: chocolade, en wat een groot stuk!
De warme kleine knuistjes worden om de letter geklemd en knagen maar.
Oooooeps, ineens bedenk ik dat we nog niet hebben ontbeten en ook zit de chocolade in een mum van tijd overal. Ik weet Fleur ervan te overtuigen dat we een stukje van de letter moeten afbreken om te voorkomen dat haar ‘fantastische supermooie roze unicorn pyama’ niet helemaal bruin wordt. Tim zet het echter op een rennen en krijsen als hij ziet dat ik ook van zijn letter een stuk wil afhalen. Maar in een flits, graai, grijp en breekactie is het zo gebeurd en even later zitten ze allebei aan de ontbijttafel. Met een stuk chocolade in plaats van met een boterham.
Op dat moment gaat de telefoon, het is onze oudste dochter die in de Sinterklaastijd nog wel eens op dit vroege tijdstip wil bellen met belangrijke vragen als: “Jan wil graag weten hoe het water van het paard door de schoorsteen komt? Hoe weet Sint wanneer ik bij papa ben? Maakt Piet het speelgoed zelf of koopt hij dat?” Dat soort vragen dus, waarop een oma altijd een geloofwaardig antwoord weet (voor hoe lang nog?).
Dan ziet ze de kinderen aan de ontbijttafel en vraagt verbaasd: “Mam zie ik het nu goed, eten ze een chocoladeletter nog voor het ontbijt?” Ik beaam het wat aarzelend en vertel haar dat de rest van de letters ‘gered’ zijn. Met gespeelde verontwaardiging antwoordt ze; “Nee echt zeg, dat mochten wij dus nooit vroeger, alweer een ‘jeugdtrauma’ erbij mam!”
En mam? Mam is tevreden, fijne start van de dag, heerlijke tijd die Sinterklaastijd en wat is het toch fijn om oma te zijn en soms even niet te hoeven opvoeden.