Iris blogt: Boos! (Stoptober)
Oktober, stoptober.
Ik zie dingen, ik hoor verhalen, ik maak van alles mee en dan ontstaat er een blog in mijn hoofd die zo via het toetsenbord op ‘papier’ verschijnt. Mijn blogs houden altijd een beetje het midden tussen wat ik meemaak en wat leuk, zinvol, leerzaam en niet te belerend is. Maar een enkele keer zit ik gewoon vol emotie en moet ik het op papier zetten, ongeacht wat de lezer ervan gaat vinden. Zoals nu.
Deze week hoorde ik weer een verhaal over een jonge vrouw met borstkanker en met een slecht vooruitzicht. Een eindig vooruitzicht. Gewoon een jonge vrouw met een lieve partner en met leuke, kleine kinderen. Midden in het leven, zoveel plannen, een toekomst voor zich. Nu dus niet meer.
Het is niet de eerste keer dat ik zo’n verhaal hoor en het verdriet en dat ik de wanhoop zie van de persoon met kanker en de mensen eromheen. Ik denk dat het mij eens te meer raakt omdat in de afgelopen jaren mijn vader, onze dochter en ik kanker kregen. Ik weet zo goed welke impact dat heeft op een gezin en alle mensen daaromheen.
Zo’n bericht maakt mij niet alleen verdrietig, het maakt mij ook boos. Ik kan soms van binnen zo boos worden op (jonge) collega’s, nu nog blakend van gezondheid en vol in het leven, die even een rookpauze nemen. Boos op de mensen voor de deur van het ziekenhuis die even een trekje nemen. Boos op die leuke jonge vrouw of man achter de kinderwagen met een sigaret in de mond.
Het liefste zou ik ze aanspreken en ze erop wijzen hoe groot de kans is om bijvoorbeeld longkanker te krijgen (86% van alle longkanker komt door roken). Hoe vreselijk het is om stikkend te sterven en voor de naasten om dat te zien. Maar ja, dan ben ik een oude zeur, een bemoeial die niet weet hoe hard ze die sigaret nodig hebben, niet weet hoe lekker en ontspannend het is om te roken en al helemaal niet weet hoe moeilijk het is om te stoppen met roken.
Ik wil geen oude zeur zijn, maar het is toevallig nog steeds oktober, de maand waarin we altijd stilstaan bij kanker. Het is ook de maand die Stoptober heet. Ik wil jullie daarom voor een keer vragen: houd van je leven, geef jezelf een kans om te stoppen. En als je het niet voor jezelf kunt doen, doe het voor je kinderen. Dan zal ik proberen om minder boos te zijn.
Kijk ook op: https://stoptober.nl/