Iris blogt: Oppassen en opvoeden

Bij Opgroeien in Parkstad schrijven we regelmatig over het opvoeden van peuters en kleuters. Onlangs merkte ik weer dat het goed uitvoeren daarvan in de praktijk best lastig is.

Ik mocht samen met mijn lief een dikke week op onze kleinkinderen passen. Hun mama en papa hadden een welverdiende vakantieweek in de sneeuw en wij trokken een weekje in hun huis. Eigenlijk niet alleen in hun huis, maar ook een beetje in hun leven, want de kids gingen lekker in hun eigen ritme door. School, peuterspeelzaal, kleuterdans, kinderfeestje, vriendjes die kwamen spelen. Zo kon mijn lief als verrassing een aantal klussen in hun huis doen en ik gewoon van ‘thuis uit’ blijven werken. Dat wassen, opruimen, stofzuigen, koken, boodschappen halen en onze hond drie keer per dag uitlaten ook doorgingen terwijl mijn lief lekker aan het klussen sloeg, was best pittig. Als extra uitdaging kregen we allemaal om de beurt de buikgriep.

“Hoe doe je dat, thuiswerken met een peuter van drie die even alle aandacht wil?”, vroeg ik tijdens een van de Teams-bijeenkomsten aan mijn collega’s die de hele covidperiode al niet veel anders hadden gedaan. Grijnzend en grappend gaven ze mij tips: “Die van mij zet ik onder de tafel met een zak chips” en ”Gewoon eindeloos Netflix en lolly’s.”

Ach die twee schatten van 3 en 5, ze waren elke morgen lekker op tijd wakker en wij dus ook. Zo hadden we wel alle tijd en rust om de dag op te starten, tassen klaar te maken (o ja dat doe je dus beter de avond ervoor) en om met de oudste de strijd de beslechten over welke jurk ze aan moest. Die strijd hadden we de avond daarvoor ook al gevoerd en uiteindelijk maakte ze dan een keuze, maar ja, na een nachtje slapen…

Het was een week vol supergezellige momenten, maar ook momenten dat we even echt moesten opvoeden. Als je zolang gaat oppassen zijn er regels en die werden natuurlijk getest. Als oma dan haar poot stijf houdt, moet je als peuter/kleuter gewoon even een grote mond opzetten, of heel hard huilen.

Zo hobbelden we door de week. Een week waarin mijn lief een keer verzuchtte: “Maakten die twee van ons ook zo’n ruzie?” Ja natuurlijk deden ze dat, want dat doen alle broertjes en zusje. Ze kunnen niet zonder en soms niet met elkaar (daar schreef ik eerder al een blog plus tips voor).

Aan het eind van de week had mijn waardering en bewondering voor de ouders van nu weer een enorme boost gekregen. Want het is niet altijd makkelijk: die korte nachten, je grens bewaken, altijd dat woordje ‘néé’ van jou of van je kind, Maar o, wat was het leuk. Die vrolijke kleintjes die ’s morgens vroeg de slaapkamer binnen renden voor kusjes en knuffels met snot. Zelfverzonnen liedjes zingen, door de kamer dansen, verhaaltjes voorlezen, eindeloos “hondje waf” en verstoppertje spelen.