Iris blogt: Buiten de lijntjes kleuren met een lepel

“Nou, schrijf hier dan maar eens een blog over”, schaterde onze dochter terwijl ze deze foto’s maakte:

Logisch, want het was een hilarische afsluiter van het avondeten. Vooraf had een moeder-dochter gesprek plaatsgevonden over de veranderde stand van zaken rondom het eetgedrag van de kids. Tot nog maar kort geleden aten onze jongste kleinkinderen met het grootste plezier alles wat op tafel kwam. Buiten de maaltijden om verorberden ze nog een behoorlijke hoeveelheid groente en fruit. Zoveel, dat mijn lief en ik ze wel eens grappend ‘de konijntjes’ noemden. Maar daarin is verandering gekomen.

Fleur wordt zich steeds meer bewust van de gevolgen van haar coeliakie. Een heel enkele keer gaat het wel eens mis en wordt ze echt ziek. Dat risico loopt ze liever niet, dus bij alles vraagt ze of het glutenvrij is en soms is ze bezorgd of er een ‘gluutje is overgewaaid’.

Haar broer Tim heeft even de grootste groeispurt gehad. Hij is vier en roept nee met plezier. Een hele uitdaging dus voor hun mama en papa om de maaltijd aan het einde van de werkdag soepel te laten verlopen.

Maar nu logeert het hele gezin een paar dagen bij ons. Vreemde ogen dwingen, wordt vaak gezegd. Dat die vlieger niet altijd opgaat, merken we al snel. Nadat Fleur heeft gecheckt of alles glutenvrij is, begint ze met lange tanden aan haar avondeten. Ik kook altijd wat de kleinkinderen lekker vinden. Deze keer boontjes, gehaktballen en aardappels uit de oven. En natuurlijk sla! Daarom vraag ik dus verbaasd aan haar waarom ze niet eet.
“Ik vind het gewoon niet lekker.”
“Maar eerst was je er dol op?”
“Ja oma, maar eerst vond ik spruitjes niet lekker en nu wel. Nu lust ik dit niet meer. Mijn buik heeft eigenlijk gewoon geruild.”
Daar is geen speld tussen te krijgen en ik besteed er verder maar geen aandacht aan.

Mijn buik heeft eigenlijk gewoon geruild

FLEUR

Ondertussen is nummer twee van alles aan het doen, behalve eten. Even van tafel, toch weer plassen, beer moet ook eten, de vork valt op de grond, het mes valt ook op de grond. “Ik wil de grootste lepel.” “Ik wil nog een gehaktballetje.” “Nee eerst moet het bordje leeg.” Dan volgt er een discussie over hoe leeg dat bordje precies moet zijn.

Uiteindelijk hebben beide kinderen toch gegeten. Ik haal het toetje. Weer begint Tim een discussie over de lepel die te klein is. En in het bakje van opa zit meer!

In het bakje van opa zit meer!

TOM

Mijn lief is er klaar mee en in een flits zie ik op zijn gezicht de twijfel: ontploffen of… Dan grist hij de lepel uit Tims hand en plakt hem op zijn eigen neus. Daarmee slaat de sfeer om. We proberen allemaal onze lepels op onze neuzen te plakken en hebben de grootste pret.

Ach ja, opvoeden is soms gewoon creatief zijn en even buiten de lijntjes kleuren.